تو شکل دردی تو رگ و جونم
یه دشنهٔ سرد به به تار و پودم
عذاب تلخِ لحظه هامی
اما مریضه بی تو روحم
میگن دیونم مردم این شهر
میگن خرابه حال وروانم
اما ته دل یه کیفی دارن
وقتی میبینن رو به زوالم
دیگه مهم نیست مردم چی میگن
حرف جماعت پوچ و سرابه
دردی که از تو تو ریشه هامه
تنها رفیق روز و شبامه
باقی دروغن رنگ و لباسن
سطحی و بی مغر هی دل میبازن
تو گاهی تلخی اما عمیقی
ساده و بی خش مثل عقیقی