جَنگیدَمُ دیدَم ، همه شُدْ رَفتَنُ رَفتَن
چونْ عالَمِ فانْیسْتْ ، زِ هیچَشْ نَهَراسَم
پِنْداشْتَم این عِشْقْ ، مَگَر راهِ نِجات اَسْت
اَما به هَمانْ شْیوِه زَدنْ ، تیرِ خَلاصَم
مِهْرْ دادَمُ دَرْد دَر عَوَضَشْ بازْ گِرِفتَم
اَغْلَبْ به کَسی نیسْتْ ، دِگَر مِیْلِ تَماسَم
گو جُمْلِه سِفْید ، لیک چه سود؟ هیچ نَیَرْزَد
چون لَکِ سیاهی ، بِنِشینَد به لِباسَم
ناخواسْته دادَندُ به صَد آه بِگیرَند
این هیچِ وجودَم ، که موَظَف به سِپاسَم
گَرْ ذِهْنُ تَنُ خُلقُ دِلُ راهِ مَن آن بود
او می شُدَم پَس چیسْتْ ، تَرازوی قیاسَم
دُنیا همه هیچْ استُ اهالی هَمِگانْ هیچ
هیچَم که به جُز هیچ ، هیچی نَشِناسَم