Kaelan Mikla - Aetli thad se ohollt ad lata sig dreyma Lyrics

Svífa svartir svanir

Sínum vængjum á

Yfir háar hæðir

Og hæðast að mér.

-þeir spurðu mig, mín kæra,

Hvurslags vængi ég bæri

á berum herðum mér.

Þeir sögðu mér að fljúga.

Svo ég flaug og sá þá aldrei aftur

En ég heyrði þeirra hæðnis hlátur

Bergmála í björgunum

Sem voru það síðasta sem ég sá.


Þú þarft ekki spítt eða kókaín, elskan mín,

Reyktu mig, sleiktu mig, mölvaðu og snortaðu.

Settu í skeið og bræddu og sprautaðu mér í þig og finndu hvað ég tek mikið pláss.

Finndu fyrir sprengjunni inní þér, ástin mín, þú stækkar og líkaminn þoli ekki meir.

Svo þú springur og jörðin er hringur, sem þú vefur þig utan um

Og lekur milli steinanna, fyrir aftan bar 11.

Þetta er það sem ég kalla gleði.


En ég ber þennan dóm, ég lækka minn róm og man fyrst þegar ég fæddist.

Ég er frumburður og einkabarn nýs hugmyndaheims,

Eins og kommúnismi, er ég falleg hugsun en verð aldrei að raunveruleika.


Í almyrkvuðum hellum

ég ríkjum ræð og drottna

ég sé mig sjálfa rotna og

í eigin svita og táraflóði sit ég bara og blotna.

Ég nærist á þeim lífverum

Sem sína mér ekki lotningu

Hver elskar ekki sína eigin drottningu?


Í dauða djúpum

Dreka drunum

Drýp ég dögg.

Í sárum mínum

Og syndaflóði

Flýt ég um.

Í blóði borin

Brýt ég bein mín

Bráðum kemur sólin.


Ég veit að raunveruleikinn

Er þarna einhversstaðar.

En ég kemst ekki nær og ég er búin að reyna.


Ætli það sé óhollt að láta sig dreyma?